Her gün, yeni umutlar yeşertirdi.
Doğan güneş, gülüşünün sıcaklığı.
Bir nefes, bir bakış,
O yumuşacık ellerini tutmak bile yeterdi.

Biliyorduk oysa, her güzel geçen günün sonu karanlığa varıyordu.
Her masalın bir sonu vardı.
Er ya da geç.
Virgüller, noktayla son bulacaktı.

Sanki hala gelecekmiş gibiydin.
İnanmıyordum, istemiyordum.
Hayır, öyle değil, öyle gelmemeliydin.

Atmayın dedim, duymadılar.
İpeklere, pamuklara sarsam yine sana layık olmayacaktı.
Yine sana yakıştıramayacaktım.

Almaz dedim,
Toprak bile kabul etmez dedim, inanmaz.
Örttüler üzerini.

Ellerimi uzatsam, tutacaksın sanki.
Çağırsam koşacaksın.

Gitmeseydin olmaz mıydı?