durmak ya da alabildiğince koşmak onun denizine,

boğuşmak dalgalarla yenileceğini bile bile...

bir kıyıya vurup ardından, açabilmek gözlerini güneşine.

yapabilirim diyorum;

büyüyor gözlerimde yollar

gittikçe küçülüyor ellerin.

nereye gittiğini bilmeden geçiyor zaman

bir kaç kırıntı acısı kalbim.

derken yok oluyor güneş,

içimdeki karanlık beliriyor tam önüne

yok oluşunu izliyorum, susuveriyor cümlelerim.

zamanın boşluğu akıyor içime, 

yağmurlar dolusu bastırıyor.

ellerimi uzatsam şimdi,

bilinmezliğe karışsak.

ne olduğunu unutsa hayat

sessizlikte kaybolmadan,

kül olmuş umutları toplayıp,

yeniden yeni güne uyansak...

çığlıkları boşver,

aksın onlar birer birer,

sen bana yeniden,

gözlerindeki beni ver.