kendimi kaybettim

evet kendimi şu an itibariyle kaybetmiş bulunuyorum. saatlerdir ezginin günlüğü grubunu dinleyip kendimden geçtim ve sonunda kendimi kaybettim. adamlar ne güzel söylemiş ''... bu kadar mı yollar uzun? bekliyorum, gelmiyorsun.'' beklenti üzerine yazılabilecek en güzel şarkılardan bir tanesi sanırım. hatta ta kendisi.
bekleyişler zordur. çaresizlikleri beraberinde getirir her zaman, ben böyle gördüm en azından. çaresizlik için yapılabilecek hiçbir şey yok sanırım. adı üstünde çaresizlik. insan hani içindekileri anlatamaz ya bazen, açığa çıkaramaz, belki de çıkarmaktan korkar. elin kolun bağlıdır, kendini suçlu biriymiş gibi hissedersin. çırpınışlar boşadır. çırpındıkça daha da batarsın. battıkça yalnızlığınla yüzleşirsin. soğuk bir kış günü yaşam mücadelesi veren, titreyen bir kedi kadar çaresizsindir. kendi dünyanı kurmaya çalışırsın, hayatta kalmak adına. ama birşeyler yapmaya çalışmak, pembe gözlükleri takmak işe yaramaz her zaman. söyleyemediklerin, yapamadıkların içini kemirir durur ve buna asla engel olamazsın. çıkış yolu aramak o kadar zor gelir ki çünkü yorgunsundur. bitik bir halde bekler durursun.
daha fazla elim gitmeyecek sanırım. şarkının sözleriyle son veriyorum içimdekilere.

Yetişmiyor sana sesim
Bekliyorum gelmiyorsun
Yıllar geçti mevsim mevsim
Bekliyorum gelmiyorsun

Dağlar yüce beller uzun
Günler aylar yıllar uzun
Bu kadar mı yollar uzun
Bekliyorum gelmiyorsun