kar yağıyor bugün, akşamın ıslak yüzüne.

yürüyorum... 

ayağım kaysa da düşsem,

biri itmeden, biri kaldırmadan.

kendim kalsam ayağa öyle yürüsem.

karşımda karanlık bir kapı beliriyor,

açmaya korktuğum, öylece izlediğim.

gerçeklerden kaçamazsın.

çalıyorum usulca, titrek

açılıveriyor, içeride kimse yok.

iyi akşamlar yalnızlık.

soğuk bir kahvesini içiyorum, yeşil bir kanepe üzerinde.

ahşaptan duvarları kırık dökük,

birkaç resim var, birkaç fotoğraf,

incelemekten kaçındığım.

her şey buz gibi.

pencereler puslu,

dışarıda hayat yok.

konuşmayı pek sevmezdim zaten,

diye avuttuğum zamanları arıyor gözlerim.

ne büyük yalan!

şimdi duvarlar bile duyamıyor sesimi.

bir gelecek vardı, diyorum

geri dönüyor sesler bana,

hiçbir şey dinlemiyor beni.

bir gelecek vardı,

sımsıkı bağlıydı ona...

kendime konuşuyorum.

yukarı çıkıyorum, kırılmaya yüz tutmuş merdivenlerden.

tek bir yatak.

kıvrılıyorum, evdeki tüm eşyalardan daha soğuk, kapkara.

gözlerimi kapatmadan,

iyi geceler yalnızlık.